Het liedje zelf zit niet in de weg, het is de mantra die me dwarszit. Destijds zal Bobby McFerrin het vast niet zo dwingend hebben bedoeld. Weinig ten nadele van de zanger ook; er staan een paar optredens online waar je oprecht blij van wordt (ook een paar waar je tenen van krommen). Hij staat sinds zijn nummer 1-hit niet meer grootschalig in de schijnwerpers, is nog niet dood, maar heeft ons dit deuntje alvast nagelaten: Don’t Worry, Be Happy.

Wat nou als dat laatste niet gaat? Dat zou net een reden kunnen zijn om me zorgen te maken. Daar ben ik niet alleen in, weet ik. En dan ligt het misschien aan het jaargetijde met volop grijze luchten. Of is het gewoon de aard van het beestje en moet er veel verdriet worden verwerkt, over het bestaan, of juist de naderende dood, of gewoon over een verlies. Soms is het lastig opgewektheid te laten bovendrijven. Sommigen ontberen die capaciteit helemaal en moeten het hebben van de sprankjes. Er continu vrolijk bij lopen is geen optie.

Toch komt vaak dat lied langs, op de radio of in mijn hoofd. We worden opgedragen ons geen zorgen te maken, alsof dat op commando te doen is, en bovenal met een glimlach door het leven te gaan, gelukkig te zijn. Ongelukkig kan ik ervan worden. Ik heb een suggestie om de regel om te vormen. Het wordt een frase waar misschien meer mensen mee overweg zouden kunnen. Ik zeg: Not Happy, Don’t Worry.