Voor een goede zenbeoefening is het van belang bij iemand te rade te kunnen gaan. Een leraar vinden kan nogal wat voeten in de aarde hebben. Het heeft voor mij, vanaf het eerste moment dat ik het nodig achtte iemand te zoeken, jaren geduurd. Deze week heb ik voor de tweede keer een gesprek. Het plan is om elkaar maandelijks te zien. De eerste ontmoeting heeft alvast een goede uitwerking gehad.

Als ik zonder begeleiding mediteer, in mijn eentje en soms met Melanie, dan is dat ook goed, al verdwijnt na verloop van tijd de dynamiek. Er is geen voeding, of hooguit van wat ik lees. Dat leeft minder. Er is geen interactie. Bovendien merkte ik het lezen steeds meer achterwege te laten. Mediteren en proberen gedurende de dag gewaar te zijn werden dorre aangelegenheden.

Eerder boden de wekelijkse groepslessen soelaas op dit vlak. De inleidingen en het persoonlijke onderhoud met de lerares waren het meest inspirerend. Ik ervoer echter grote weerstand om naar die bijeenkomsten te gaan. Nadat door een incident die weerstand te groot werd, bleef ik weg. Het zal wel even duren voor ik weer wil en kan deelnemen aan een groep.

Die lerares zei dat individuele gesprekken ook mogelijk waren. Dat past op dit moment beter bij mij. Het liep zo dat ik niet bij haar terecht kwam, maar bij Willem. Hij leidt Zentrum, een organisatie waarvan de ietwat knullige naam wél duidelijk maakt waar het over gaat. Willem is met veertig jaar ervaring vergevorderd op het zenpad. Ik kan niet zeggen hoe ver, aangezien ik dan zelf in de buurt daarvan zou moeten zijn. Aan de andere kant zal hij vast tegenwerpen dat we allemaal beginner zijn.

We doen koan-studie (contempleren op een niet met het intellect te beantwoorden vraag) en bespreken de praktijk van het oefenen. Het gaat daarbij vaak genoeg niet over geestelijk leven.

Ons gesprek waaierde bij de eerste ontmoeting al snel uit naar andere onderwerpen. Over de coach bijvoorbeeld, die hij in feite ook is, en die er volgens hem niet is om raad te geven of iemand in een bepaalde richting te sturen. Het voornaamste is om er voor iemand te zijn, om mét iemand te zijn. Potverdrie, dat klinkt simpel en klef tegelijk als ik het zo schrijf. Je had erbij moeten zijn. Ik kan er zeker wat mee in de praktijk. Dat is één.

Ik klaagde daarna dat het me maar matig lukte twee keer per dag te mediteren. Tja, waar hebben we het over? Hij vond dat één keer prima was en dat ik maar moest kijken of en wanneer het uitkwam om nog een keer op het kussen plaats te nemen. Als bij toverslag zit ik sindsdien met gemak zo goed als elke dag twee keer aandachtig adem te halen. Dan verandert er iets, moeilijk te zeggen wat precies.

Het zal het enthousiasme van een beginner zijn, een enthousiasme dat vanwege hooggespannen verwachtingen ook soms getemperd moet worden. Daar zal de toekomst ongetwijfeld zorg voor dragen.