Het op de site plaatsen van een wervende tekst en een door Melanie gemaakte foto markeert het begin van mijn nieuwe werk. We hebben er een fles bubbels bij laten ploppen. Ik ga aan de slag als wandelcoach.

Ik realiseer me dat erg veel mensen een dergelijke overstap maken. Half Nederland begint als coach, om de andere helft te begeleiden. In de documentaire Nu verandert er langzaam iets, over niet al te lange tijd waarschijnlijk op tv, wordt geopperd dat de kerken leeggelopen zijn en mensen toch behoefte hebben aan zingeving. Al die coaches springen in dat gat. Voor ieder van hen zat er ongetwijfeld een geschiedenis aan vast om tot die keuze te komen.

Mijn wens was ooit om geestelijk verzorger te worden. Ik studeerde daartoe aan de Universiteit voor Humanistiek. Zes jaar zou de opleiding duren, een beetje vergelijkbaar met theologie, maar dan met humanisme als uitgangspunt.

Om wat bij te verdienen werkte ik als alfahulp. Ik werd geacht licht huishoudelijke taken uit te voeren bij oudere mensen thuis. In de praktijk zaten we een groot deel van de tijd aan de koffie en waren we in gesprek.

Al na een paar maanden ging er vanwege mijn ziekte een streep door het werk, en de studie. Later kon ik die niet meer oppakken. Het theoretische gedeelte ervan zou me opbreken. Ik kan nog wel lezen, hoewel langzaam, maar het onthouden lukt maar matig. Geeft verder niet, het is iets om rekening mee te houden. Los daarvan stond het serieuze nadenken, schrijven en praten over ethische kwesties en dergelijke me tegen.

Dat ik de studie liet voor wat die was, betekende niet dat de wens verdween die ten grondslag lag aan de keuze ervoor. Ik heb me die wens lange tijd voorgesteld als ‘met een enkel woord of gebaar iemand een duwtje in de juiste richting geven’. Ik kijk daar inmiddels anders tegenaan. Als er al een juiste richting bestaat, zou het gek zijn die voor een ander te bepalen. Dat duwtje is ook niet nodig. Dan blijven ‘een enkel woord of gebaar’ over. En aandachtig luisteren.

Ik heb geen opleiding gedaan of cursus gevolgd. Ik moet het hebben van mijn ervaring van 25 jaar leven met een psychische kwetsbaarheid en van mijn intuïtie. De zelfreflectie die met schrijven gepaard gaat, draagt ook bij.

Een vrouw van 95, met wie ik anderhalf jaar wekelijks wandelde, vond dat ik zo goed kon praten over ‘iets met een grote i’. Dat beschouwde ik als compliment.

De afgelopen tweeëneenhalf jaar begeleidde ik mensen online bij het schrijven van hun herstelverhaal. Dat is nog relatief veilig achter het beeldscherm. Dit vrijwilligerswerk blijf ik doen. De belangrijkste vaardigheden ervoor heb ik gaandeweg geleerd. Dat ben ik nu ook van plan.

Ik denk dat ik al aardig wat kan, allicht, anders begon ik er niet aan, maar aanvankelijk zal het vooral uitproberen zijn. Misschien blijft het dat altijd. Stap voor stap. Dit is alvast weer eentje in de richting van wat ik in gedachten had.

.

wervende tekst en foto: Mark wandelcoacht