Poster

Voor het eerst in mijn leven heb ik een poster van een politieke partij achter het raam gehangen. Meer kleur bekennen kan bijna niet. Ik stel me zo voor dat er straks mensen aan de deur komen, de postbode bijvoorbeeld, de boodschappenbezorger, buren of willekeurige voorbijgangers, die een discussie aan willen gaan. Daar ben ik niet op voorbereid. Voor mezelf weet ik op basis van welke overtuigingen ik kies. Debat is echter niet mijn sterke punt. Als iemand ferm en beargumenteerd een mening of visie te berde brengt, is het voor mij al snel: ‘O ja, daar zit iets in, dat kan ook.’ Tegen dat soort situaties moet ik me verweren, eenvoudig door ze uit de weg te gaan. Het ophangen van zo’n poster is dan geen logische stap.

Het is echter ook voor het eerst dat ik de noodzaak voel om kenbaar te maken hoe ik erover denk. Er is geen andere partij die zo onomwonden en compromisloos klimaatverandering tegen wil gaan. Het is mooi meegenomen dat mede in het kader daarvan een economische systeemverandering wordt nagestreefd. Ook voor bijvoorbeeld woningbouw en onderwijs zijn weldoordachte idealen voorhanden. Anders dan de naam misschien doet vermoeden, is het geen one-issuepartij, verre van. De naam is wat ongelukkig gekozen. Ik zou zelf opteren voor: Partij voor de Planeet en Alles wat Leeft, of liever wat korter: Partij voor de Planeet.

Sinds begin dit jaar ben ik er lid van, vandaar ook dat ik die poster thuisgestuurd heb gekregen, en voel ik een lichte verplichting om te helpen de bekendheid te vergroten, maar ook een bescheiden voorrecht dat ik dat kan doen. Zoveel mensen komen niet langs ons huis. Sommige ervan zullen er het hunne van vinden. Er zullen er heel misschien ook zijn die denken: dat zijn die mensen met het mooie licht in de woonkamer en die leuke voortuin, als zij kiezen voor die partij, zou ik het misschien ook wel kunnen overwegen. In het kader van alle kleine beetjes helpen is er een flintertje hoop dat deze actie een enkeling op een idee brengt.

Bij het toegezonden pakket zaten ook twee flyers, begrijpelijk dat daar zuinig mee wordt omgesprongen. Van de drie buren die in aanmerking kwamen, heb ik er twee gekozen om er eentje bij in de bus te doen. Je weet nooit of een zaadje wortel schiet.

Mijn campagne-activiteiten rond deze verkiezingen blijven daartoe beperkt, hoewel het bereik van dit blog uiteraard niet onderschat mag worden. Beschouw dit maar als mijn raamposter online:

JE KUNT NU NOG KIEZEN Kies Partij voor de Dieren
www.partijvoordedieren.nl/standpunten

Gedrag

Eerder deze week sloeg ik met vlakke hand een vlieg dood op het keukenraam. Het dier was vanwege de tijd van het jaar nog traag geweest en daardoor een makkelijk doelwit. Vooraf had ik er niet veel over nagedacht. De beweging was bijna een reflex. Meteen daarop was ik even tevreden over de geslaagde actie, over de macht die ik had. Het kadaver bleef aan het glas plakken.

Daarna dacht ik aan de partij die volgende maand op mijn stem kan rekenen, de Partij voor de Dieren. Ja, ik zie de discrepantie. Vanuit hun gedachtegoed zou ik geen vlieg kwaad moeten doen. Dat vind ik zelf eigenlijk ook. Maar mijn gedrag blijft hardnekkig achterlopen bij mijn overtuiging.

Ik vind bijvoorbeeld ook dat vlees eten niet meer kan. Bij aanschaf in de winkel ben ik echter het leed vergeten, en wat de beesten allemaal voor mijn portie moeten eten, wat de koeien en varkens aan vervuiling schijten, hoeveel water er bij de productie komt kijken, plus de druk op landschap en omgeving. Duidelijk.

Met gemak zet ik alles keer op keer opzij voor mijn eigen welbehagen. Soms zie ik mezelf om die reden als zwak. Soms denk ik het zo nooit te redden, iets van buitenaf nodig te hebben.

Er zijn meer redenen voor mijn stemgedrag. Maar vooral zit ik te springen om politici die er zorg voor dragen dat de veestapel de komende jaren wordt gedecimeerd, dierlijk voedsel niet meer te betalen is en het goede doen een stuk makkelijker.